Çalışıyor musunuz?

Etiketler

çalışmayan anne, ev işleri

Tanışma faslı… isim, yaş, memleket, çocuktan önceki iş hayatı…
ve o soru;
– çalışıyor musunuz?
– ?#*^~%?!?
– efendim, anlayamadım?
– hayır.

(İçimden) hayır mı?! Sabah erkenden kalk, yatak toplamakla başla. Günde 3 kez yemek yeniyor. Bu, günde 3 defa mutfak demek, manava markete gidip alışveriş yapmak demek, bulaşık demek, toplamak demek. Neredeyse her gün çamaşır yıkanıyor. Bu çamaşırlıkta kuruyanları katlayarak sepete koy, çıkarttıklarını as, kuruyanları ütüle demek. Tüm gün evde çocukla kalmak demek evin dağılması demek ve bu da günde zilyon kere odaları ve oyuncakları toplamak, her gün elektrik süpürgesini çıkartıp evi süpürmek, temizlemek demek. Evdeyken kendini bir anda elini yıkayıp çıkmak için girdiğin tuvaletten, ‘dur iki dakikada şuraları cifleyeyim’ derken bulursun. Evde olmak demek yatak çarşaflarının değiştirilme vakti, biten tuvalet kağıdı ya da sabunu yenilemek ve çöp poşetlerini değiştirmek gibi minik ama sinir bozucu ayrıntılarla uğraşmak demek. Çocuğun gelişimine önem veriyorum. Bu da onunla oyun oynamak demek, onun için oyun araştırmak/üretmek demek. Havalanmasını ve sosyalleşmesini sağlamak için parka götürmek demek. Her akşam yaşanan rutinler; banyo yapmak, diş fırçalatmak, kitap okumak demek. Çocuğu sağlıklı beslemeye özen gösteriyorum bu da her akşam taze olarak sütünü mayalayıp yoğurt yapmak demek, asla şeker tatmaması için savaş vermek, çikolata yemeyi abartmaması için gün aşırı beynine beynine işlemek demek.

Sabah çocuk pijamalarını çıkartıp üstünü giyinsin diye 1537494625 defa tekrarlamak, kahvaltıda peyniri balla kakalayacam, yumurtasını bitirteceğim diye kendin ne yediğini bilemeden kalkmak, gün içinde oyun dışındaki taleplerini yerine getirmek (Artık oyun da diyemiyorum bak bu da ayrı mesele) anne şunu açar mısın/anne bunu tutar mısın/anne suluboya yapıcam su kabını bulamıyorum/anne jet oyuncağımı konuşturur musun/anne bak ne yaptım/anne anne anne anneeeeeeehh diye her seslenişine cevap vermek, kriz anlarıyla başa çıkmak, yatma hazırlığındayken dişini fırçalayıp pijamasını giysin diye küçükken duymaktan nefret ettiğin o ‘hadi’ kelimesini bu defa kendi ağzınla milyon kere tekrarlamak demek.

Herşeyin arasında vakit yaratıp kendimi geliştirmek istiyorum. Arkadaşlarımla çocuksuz olarak görüşebilmek istiyorum. Kitap okumak, hobilerime vakit ayırabilmek, kişisel bakımımı yapabilmek istiyorum. Bu yazıda belirttiğim işler kadar iki yazı daha yazabilirdim ama yine ‘anne bak ne yaptım’ cümleleriyle bölünerek bana ayrılan 30 dakikanın sonuna geldik.

Bir çocuk yetiştir ve evi yönet ama “çalışmıyor” desinler! Şiddetle karşıyım!

7/24 Annelik

Etiketler

7/24 annelik, çocuklu hayat, evde yaşam, tam zamanlı annelik

Buradayııım buradayım, kaçmadım kaybolmadım:) 2 aydır kendi 7/24 anneliğime adapte olmaya çabalıyorum. Tam zamanlı annelikte durum, kaç çocuk annesi olduğuna, çocukların yaş grubuna, anneanne-babaanne-bakıcıdan yardım alıp alamama ve bunun gibi şeylere göre değişir elbet ama ne şekilde olursa olsun, bu çok da kolay değilmiş. Benim gibi hem çocuğuma hem kendime hem eşime hem arkadaşlarıma hem aileme yetebileyim isteğinde olan biri için daha zormuş. (Nereye yetiyom yaa, evde yemek yiyemiyorum ben) Yok öyle bir dünya. İkna oldum!

Ama bakalım hangi tükürdüklerimi yaladım:)
– “Öyle ikide bir ev süpürüp silmem ben!” Demiştim…
Elektrik süpürgesi çalıştırma rekorunu kırmışımdır kesinnn! Bilgeyle yapılan aktiviteler sayesinde iki günde bir hatta bazen günde birkaç kez elektrik süpürgesi açtığım oldu. Makinayı daha pratik kullanmanın yollarını keşfettim artık! Öyle ki iş yerinde photoshopu bu kadar kullansam versiyon atlatırdım valla:)

– “Tamamdır, artık işe gitmediğime göre, çocuğun uyku sorununu çözerim!” Demiştim…
Konunun benimle hiiiiç alakası yokmuş, çocuktaymış arıza. İstikrarlı bir şekilde sabahları erken kaldırıp akşamları aynı saatte yatağına yatırsam da yine kendi belirlediği saatte uyuyor:( Bizim uyku sorunumuz incelenesi bir vak’a!

– “Her hafta ya da iki haftada bir mutlaka ya bir arkadaşla buluşulacak ya da sergi, müze, tiyatro gibi aktiviteler yapılacak!” Demiştim…
Ah nerdeee:( toplamda iki kez arkadaş buluşması yaptım ve daha bir çok arkadaşımla buluşmak için hala gün ayarlamaya çalışıyorum:( koskoca iki ayın, hadi ilk onbeş günü yeni yıla hazırlık, ev temizliği, doktor muayeneleriyle geçti. Sonra hastalık oldu. Sonra anneler hastalandı, yok işi çıktı, yok evimin işi oldu, yok evde kalıp çizim yapmam gerekti vs derken…. Halbuki ne demiştik? Bir gün resim kursu. Bir başka gün gezi. Ama olacak inşallah.

“Dediğimi yaptım”lar da var neyse ki!
– “Kitap okuyacağım, çizim yapacağım, örgü öreceğim, fotoğraf ve video arşivini düzenleyeceğim, evin keyfini çıkartacağım!” Demiştim…. Bu maddeden aferin aldım neyse ki:)
– “Evde de olsam giyimime, saçıma başıma özen gösteririm ben!” Demiştim…
İşe gittiğim gibi giyinmesem de en azından diz izi yapmış eşofmanlarımla gezinmedim. Aferin bana:)
– “Bilgeyle bir sürü aktivite yapacağım!” Demiştim…….
Zaten bilgeyle evdeyken başka ne yapmaya izin var ki:/ ve yine aferin bana:)

İş yerinde yöneticilerimizle adına “perde” denilen performans değerlendirme yapardık. Şimdi kendime yaptığım (hımm, pek de katı yönetici oldum kendi başıma) perde sonuçlarına bakalım:
Bilgeyle evde aktivite yapımı: iyi.
Bilgeyle doğada geçirilen vakit: yetersiz. (e malum kış)
Arkadaşlarla sosyalleşme: yetersiz.
Kültür sanat uğraşı: orta. (o da bir resim, bir de okuduğum kitaplardan kurtarıyorum. Sergi, tiyatro hak getire)
Ev işleri: orta. (Iyyy bunu da zordan yapıyorum)

Kafamda kurduğum programa, oldulara olmadılara rağmen, aslında bu hali sevdim. Beni besleyen, tatmin eden, mutlu kılan bir iş bulana kadar (ya da bulamasam da çalışmak isteyene kadar) kızımın yanında, onunla birlikte vakit geçireceğim. Yemek yapmayı sevmiyorum. Ev işlerini boşa geçen vakit olarak gördüğüm için mecburen yapıyorum. Bilgeyle oynuyorum ve bunun dışında eften püften keyfi işler yapıyorum. Gittiği yere kadar:)

Bu konuda yanımda olan başta biriciğime ve destek olan “iyi ki var” annelerime çooook teşekkürler.

Bu yıl…

Etiketler

dbm, kariyer planlama, yeni yıl

Küçükken yeli yıl bana, sayfaları yazılmamış tertemiz bir defter gibi gelirdi. Sıfırdan başlamak gibi. “Hayata reset atmak” gibi… (Çocukluk işte) Hatta illaki gider yeni bir günlük alırdım. Büyüdükçe anladım ki 31 Aralık günü 01 Ocak olunca önceki hiçbir şey silinmiyor, unutulmuyor, değişmiyor. Zaman geçtikçe yeni yıl, yaşanmışlıkların üzerine yeni hatıralar ekliyor. 

Bu sene yeni yıl, başlamadan 2 hafta önce yeniliğiyle geldi bana zaten: Artık hafta içi her gün gitmek durumunda olduğum bir işim yok. (Bir sonraki yazı konusu: 7/24 annelik)

Bunca senedir ilk defa “yapılacaklar listem” de yok. Çünkü yenilik yapmak için yeni yılı beklemek de yok. Bir söz vardır; hayat sen planlar yaparken başına gelenlerdir. Aynen öyle. Bu yüzden artık “şimdi” zamanı!

Tabi can çıkar huy çıkmaz derler, bilen bilir; planlı ve düzenli insanımdır. Maddelemeyi, kategorize etmeyi severim. Bu yıl daha spontan yaşamak istiyorum desem de bir planım, programım olmalı!

Gel gör ki kafa çarşamba pazarı! Ne yapmak istiyorum, ne yapmalıyım, neler yapabilirim sorularına her telden ayrı cevap çıkıyor içimden. Bu noktada DBM tarafından hazırlanan, kariyer destek programı çıktı karşıma. Değişime uyum, kendini değerlendirme, kariyer hedefleri, özgeçmiş hazırlama teknikleri konularında aydınlatıcı oldu. He ben gerçekten ne yapmak istiyorum onu hala bilmiyorum, o ayrı:) Kesin olan şu ki, yaptığım testlerin sonucuna göre kendimi ve yaratıcılığımı geliştirebileceğim, çağdaş ve yenilikçi insanlarla birlikte, keyif aldığım bir işi yapabileceğim ve özellikle aileme, arkadaşlarıma, kendime vakit ayırabileceğim bir işte çalışmak istediğim.

Yukarıdaki şartlar sağlanana (ya da aksi esene) kadar esas olarak annelik yaparak ve içimdeki Zeyneplerin ihtiyaçlarını karşılayarak geçecek:)

Ayrıca aldığım eğitimin üzerine, sorularıma cevap ve kendime uygun bir iş bulabilmek için danışmanımızın dediğine göre haftada 35 saat mesai yapmak gerekiyormuş. Yani iş bulmak başlı başına bir işmiş! Hadi bana kolay gele:)

Herkesin yeni yılı kutlu mutlu olsun,
Yurtta sulh, cihanda sulh olsun!